Wat heeft duurzame inzetbaarheid van mensen met de Tour de France te maken?

De Tour de France is zo onmenselijk zwaar gemaakt dat bijna niemand die meer kan afleggen op eigen kracht en zonder gebruik van doping. Steeds een stapje verder? Steeds een beetje meer! Uitdaging houdt ons scherp. Het kan ervoor zorgen dat de energie gaat stromen. Dat we iets doen waarvan we niet wisten dat we het konden. Het kan zorgen voor groei, ontwikkeling en ons een trots gevoel geven. So far so good.

En soms hebben we daar een beetje hulp bij nodig. Ook niets mis mee. Maar uiteindelijk willen we de prestatie toch zelfstandig kunnen verrichten? Zoals een kind eerst hulp nodig heeft bij het aan- en uitkleden, met de bedoeling het later zelfstandig te kunnen. Onze dochter van twee jaar is heel blij als ze samen met papa of mama zelf haar sok aan kan trekken. Maar ze is pas echt trots als ze het helemaal 'zelf' kan.

Het lijkt erop dat de commissie van de Tour de France die de route samenstelt dit principe is vergeten. Het is zo onmenselijk zwaar dat de grenzen van het menselijk lichaam ver worden overschreden. Om de sportieve prestatie te kunnen leveren en het podium te bereiken, zijn blijvende hulpmiddelen nodig. En daar is iedereen van in rep en roer. Verontwaardigd zelfs! Maar doen we daar zelf niet aan mee? Tussen het fietsen in de Vogezen en 7 vlakke etappes, 5 heuvelachtige etappes, 6 bergetappes, 2 individuele tijdritten en 1 groepstijdrit in 3 weken tijd met 2 rustdagen zit nog een hele uitdagende fietswereld.

Als de routecommissie van de Tour de France deze grenzen opzoekt, kunnen de renners de grenzen van hun eigen kracht weer opzoeken en inzetten. Dat is prachtig om naar te kijken. En geweldig ook om zelf te doen. Dus: verken je kracht, verken je grens, daag jezelf uit, maar respecteer jezelf. Daarmee zorg je ervoor dat jijzelf als mens duurzaam inzetbaar blijft. Voor jezelf en je (werk) omgeving. Dat is pas verantwoord ondernemen...