Het vermogen om een verandering te herkennen is een van onze meest bijzondere vaardigheden. Streven naar meer, naar beter en geen genoegen nemen met de huidige situatie. Het menselijke vermogen om een dissonantie op te merken in een systeem. Daarin zit goud verscholen.

Dit artikel is voor iedereen die wel denkt aan zelfsturing in zijn organisatie, maar nog niet durft omdat het ‘echt onmogelijk is bij ons’.

Als organisatieadviseur en generatie-Y-expert ben ik gegrepen door de principes van de holacracy: een organisatiemodel gebaseerd op het oplossen van spanningen: de kloof tussen hoe dingen zijn en hoe ze kunnen zijn in de ideale wereld.

Lees verder.

De vergadering in het P&O-adviseursteam liep stroef. De teamleden voelden zich klemzitten. Het lukte niet om de zogenaamde olifant in de kamer – die voor iedereen zichtbaar was – bespreekbaar te maken. De manager nam de leiding en gaf richting aan het proces. Omdat hij achteraf weinig vertrouwen had in de naleving van de gemaakte afspraken, verstuurde hij iedereen een mail met een opsomming van de afspraken. Bij alle teamleden bleef een onbestendig gevoel achter: wat gebeurde er nou precies? Echte commitment op de voortgang bleef uit.

Om met rapper Bizzey’s woorden te spreken: het antwoord op de vraag is ja. Ja, empathie is te ontwikkelen en ja, dat wil je. Verschillende onderzoeken tonen een positief verband met relaties, creativiteit, sfeer en productie op de werkvloer en daarbuiten. Nederlandse medewerkers missen deze eigenschap echter in hun collega’s, blijkt uit onderzoek. Tegelijkertijd blijkt dat slechts 10% van de menselijke empathie genetisch bepaald is. Maar hoe kun je die empathie trainen bij je medewerkers?

We willen allemaal dat het leven zo plezierig mogelijk is. Dus je doet datgene wat je het meest oplevert in termen van tevredenheid. Nu is uit onderzoek bekend dat ons denken en gedrag voor een groot deel op onbewust niveau plaatsvindt. Sommige onderzoeken geven zelfs aan dat dit voor maar liefst 95% het geval is. Onze overwegend onbewuste handelspatronen (strategieën) geven dus ruimte voor vergroting van onze tevredenheid.

Onlangs las ik een artikel van Wim De Ridder, futuroloog, over de toekomst van de arbeidsmarkt. Zijn visie is dat we straks niet meer werkzaam zijn in loondienst, maar als zelfstandige aan de slag gaan. Zijn redenering hiervoor is dat de digitalisering het steeds makkelijk maakt om onze vaardigheden te verkopen en te verhuren.

Wat weten we over ons brein in relatie tot ons leervermogen? En wat kan er ontstaan vanuit de optimale verbinding tussen die twee? Bij deze eerste meet-up van de HR Incubator waren onder andere Nationale Nederlanden, Kuehne + Nagel, Reinaerde en Stibbe aanwezig. Benieuwd naar welke zaken deze middag aan bod zijn gekomen? Lees het in dit artikel!

Regelmatig wordt verondersteld dat Critical Thinking een vaardigheid is dat pas sinds een aantal jaar belangrijk is om te ontwikkelen. Niets is echter minder waar, aangezien de wereldgeschiedenis vol staat van gebeurtenissen waarbij Critical Thinking een bepalende rol heeft gespeeld. 78 jaar geleden was het bijvoorbeeld aan de Critical Thinking vaardigheden van Winston Churchill te danken dat Nazi-Duitsland niet als overwinnaar uit de Tweede Wereldoorlog zou stappen.

Het Rvdb selectieprogramma daagt mij uit om concreet te benoemen wie ik ben én waar ik voor sta. Terwijl ik nadenk over mijn kernwaarden, ontdek ik plotseling de waarde van eenvoud. Ik hoor het terug in diverse succesverhalen en ontdek dat het een kernwaarde is die bij mij past.

We leven in een tijd waarin veranderingen elkaar razendsnel opvolgen, we om de oren worden geslag met fake news en informatiestromen steeds groter en complexer worden. Om onszelf staande te kunnen houden, moeten we in staat zijn om feiten van aannames te scheiden, argumentatie te evalueren en daarmee de juiste conclusies te trekken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het World Economic Forum, Critical Thinking heeft aangemerkt als de belangrijkste vaardigheid voor het heden en de toekomst.

Er zijn maar weinig mensen die uitkijken naar hun beoordelingsgesprek. Dat is ook niet zo vreemd. Mensen leggen nu eenmaal liever niet hun lot in handen van een ander, zeker niet als die ander hun baas is. Kan het ook anders? En wat is daarvoor nodig?