Uit angst voor het onbekende be- en veroordelen we anderen, bewust en onbewust. Die mechanismen van in- en uitsluiting zijn het speciale thema van Shielta Ramautarsing. Zij is trainer, verbonden aan SchoolvoorCoaching, en verzorgt dit najaar de training Diversiteit & uitsluiting in organisaties.

Als trainer wil je het verschil maken. Het liefst verzorg je daarom intensieve ontwikkeltrajecten met veel contactmomenten, om deelnemers een echte stap in hun ontwikkeling te laten zetten.

Het is op dit moment een van mijn favoriete liedjes. Adventure of a Lifetime van Coldplay. Ik krijg daar simpelweg niet genoeg van. Het staat zelfs bovenaan mijn Spotify-lijstje. En ik draai het bijna elke dag in de auto onderweg naar huis of werk. Heerlijk. Echt heerlijk. Maar wat maakt dit nummer dan zo bijzonder voor mij dat ik in de pen ben geklommen om er een blog over te schrijven? Wat is de magie van dat liedje?

Het trainersvak is volop in beweging. Organisaties zijn namelijk niet langer op zoek naar alleen een training, maar willen blijvende gedragsverandering. Ze zoeken daarom vaak eerder een veranderaar dan een klassieke trainer. Dit heeft natuurlijk impact op de trainingen die je verzorgt, maar ook op de manier waarop je jezelf richting opdrachtgevers presenteert. Hoe zorg jij ervoor dat je de opdracht krijgt?

We kennen allemaal de Amerikaanse guru’s: ‘succes is een keuze!’ Wij Nederlanders voelen dan vaak een natuurlijke weerstand. Maar in hoeverre klopt hun stelling? En wat leren we van dat antwoord?

Microlearnings zijn mini e-learnings die goed doorzoekbaar zijn op alle (mobile) devices. In USA al een grote trend, terwijl ze in Nederland net hun intrede doen. Microlearnings zijn kort, bevatten inhoudelijk belangrijke kennis en zijn snel te vinden. Vaak zijn microlearnings video’s met daarnaast ondersteunende artikelen, infographics en toetsen.

Mijn blog met de oproep om LSD in coaching te verbieden levert veel reacties op. LSD staat overigens voor de kwalijke gewoonte om mensen te leren coachen of gesprekken te voeren door ze als ‘aapjes’ te trainen om de inhoud van een verhaal te reproduceren. En dat verhaal samen te vatten en daar vervolgens een intelligente vraag aan vast te knopen. Want waarom helpt LSD-gebruik eigenlijk niet?

Hoe leg je een pinguïn uit wat warmte is? Onnozele vraag, hoor ik je meteen denken. Maar toch loop ik er geregeld tegenaan. Een van de leukste theorieën uit mijn psychologieopleiding was de theorie van de Rus Vygotksi. Hij introduceerde het begrip 'zone van de naaste ontwikkeling'.

De tijd dat elke ‘leervraag’ werd ingevuld met een training is voorbij. Er worden dan ook steeds meer en vooral ook andere eisen gesteld aan ontwikkeltrajecten. Welke trends liggen hieraan ten grondslag? En wat betekent dat voor jou als trainer?

LSD-gebruik (Luisteren, Samenvatten en Doorvragen) tijdens coachtrajecten blijkt veel schadelijker dan gedacht. Overmatig gebruik laat coachees eindeloos doorpraten over hun problemen. Daarnaast leidt het middel tot bevestiging van waanvoorstellingen van de coachee: ‘Dus je bedoelt dat…? Wat denk je zelf? Je bedoelt dat x en y samenhangen en je daarom nu tegen z aanloopt?’