Gezinnen met meer instanties achter de voordeur dan de gezinsleden zelf kunnen tellen. Wat is er voor nodig om op die plaatsen (weer) tot integrale afwegingen te komen? Een gesprek over professionele ruimte in de vorm van een donut, over het zelf en van onderop creëren van maatwerkroutes en het invoeren van bureaucratievrij geld en Pay-it-forward-fondsen.

Sinds vorig jaar hoor ik steeds vaker de opmerking: ‘Laten we dat plannen in de randen van de dag’.  De afspraken waarbij ik deze opmerking hoorde, gingen in vrijwel alle gevallen over kernzaken: over het verwoorden van een nieuwe visie in een traditioneel behoorlijk vastgeroest vakgebied, over het doorzetten van iemands eigen persoonlijke ontwikkelpad, en over de opzet van een nieuw boek. 

Mijn broer en ik speelden vroeger regelmatig bij een onbewaakte spoorwegovergang net buiten ons dorp. We legden muntjes op de rails en haalden die er weer af zodra er een trein overheen geraasd was. Die muntjes vonden we in de regel nog platter terug dan het dubbeltje waar de uitdrukking over rept. Hoe we over het spoor sprongen, zonder toezicht, alarmbellen of slagbomen die ons waarschuwden als er een trein aan kwam…

Een school waar zowel leerkrachten als leerlingen de eerste 7 weken een detoxificatieprogramma volgen om te ‘ontgiften’ van het reguliere onderwijs. Een kunstenaar als directielid. Een visie waaruit blijkt dat het beter is om juist niet op talent te sturen. Aan het woord is Sjef Drummen, onderwijskunstenaar van de Niekée in Roermond en grondlegger van het AGORA-onderwijs.

Aan een opdrachtgever bevestigde ik onlangs een traject van co-creatie, waarin ik haar help bij het schrijven van haar managementboek. Zij schrok wat van de aanbetalingsfactuur van 25% die deze bevestiging begeleidde. ‘Het lijkt me handig om eerst te kijken of je het wel eens bent met mijn boekvisie. Daar moeten we toch eerst over uit zijn samen?’

In gesprek met een getalenteerde consultant kwamen we op het onderwerp van het inzetten van je eigenheid en je unieke kwaliteiten in je werk en je leven. Ik vroeg haar: ‘Heb je het gevoel dat je collega’s en opdrachtgevers jouw kwaliteiten en jouw eigenheid werkelijk erkennen?’ Ze antwoordde: ‘Het gaat niet om erkennen, het om waarderen.’

‘De accountants en toezichthouders dienen aan te sluiten bij ons in plaats van dat wij moeten aansluiten bij hun wereld. Wij zijn toch het primaire proces?’ Aan het woord is Ruud Klarenbeek, directeur-bestuurder van de JP van den Bent stichting. Deze stichting ondersteunt mensen met een lichte, ernstige of meervoudige (verstandelijke) beperking. Ze scoren al jarenlang zeer hoog op medewerkerstevredenheid en cliënttevredenheid.

‘De belangrijkste taak van een leraar is om een goede coach te zijn voor leerlingen bij hun leerproces.’ Aan het woord is Sjef Drummen, onderwijskunstenaar en medeoprichter van Niekée in Roermond, een school waar geen klaslokalen zijn en waar geen huiswerk wordt gegeven; een school waar daarentegen agile learning en leren van het leven zelf het belangrijkste zijn.  

Hoe je dingen afkadert, heeft invloed op de manier waarop jij je voelt, denkt en handelt. Bepaal daarom zelf de context van de dingen die je doet: de wereld kan er dan plotseling een stuk anders uit zien.

Stijn van Kreij vindt grote veranderingen in de zorg noodzakelijk. Maar dan wél behapbaar. Een gesprek over het terugbrengen van de menselijke maat in de zorg. ‘Ik probeer mijn grote dromen over andere zorg klein en eenvoudig te maken. We maken sommige zaken onnodig complex’.